Back Igor Fjodorowitsch Strawinski ALS ኢጎር ስትራቪንስኪ Amharic Igor Stravinski AN إيغور سترافينسكي Arabic ايجور ستراڤينيسكى ARZ Ígor Stravinski AST İqor Stravinski Azerbaijani ایقور ایستراوینسکی AZB Стравинский Игорь Фёдорович Bashkir Igor Fjodorowitsch Strawinski BAR
Igor Fjodorowitsj Strawinski | |
|---|---|
 Igor Strawinski, foto sonder datum | |
| Agtergrondinligting | |
| Gebore | 17 Junie 1882 Oranienbaum, Rusland |
| Sterf | 6 April 1971 New York, Verenigde State |
| Genres | Klassieke musiek, Nuwe Musiek |
| Beroep(e) | Komponis, pianis, dirigent |
| Jare aktief | 1910–1971 |
| Assosiasies | Ballets Russes |
Igor Fjodorowitsj Strawinski (tradisionele Afrikaanse spelling[1][2][3]; Duits: Igor Strawinski of Strawinsky; Frans: Igor Stravinsky, Strawinsky of Stravinski; Engels: Igor Stravinsky; Russies: Игорь Фёдорович Стравинский, getranslitereer: Igorʹ Fëdorovič Stravinskij; Russiese uitspraak: [ˌiɡərʲ ˌfʲjodɐrɐvʲɪtɕ strɐˈvʲinskʲɪj]; * 17 Junie (5 Junie volgens die Juliaanse kalender) 1882; † 6 April 1971) was 'n Russiese, later Franse en Amerikaanse komponis, pianis en dirigent. Hy word algemeen beskou as een van die belangrikste en invloedrykste komponiste van die 20ste eeu asook as een van die belangrikste verteenwoordigers van die Nuwe Musiek-styl.
Strawinski se loopbaan as komponis is deur sy verskeidenheid van musiekstyle gekenmerk. Hy het internasionale bekendheid met drie ballette verwerf wat hy in opdrag van die impresiario Sergei Diaghilef gekomponeer het en wat vir die eerste keer deur Diaghilev se balletgeselskap Ballets Russes in Parys opgevoer is: L'oiseau de feu ("Die Vuurvoël", 1910), Pétrouchka ("Petroesjka", 1911) en Le Sacre du printemps ("Die Lentewyding", 1913).
Die laasgenoemde ballet het die manier, waarop latere komponiste oor ritmiese struktuur gedink het, ingrypend verander en het aan Strawinski sy reputasie as musikale rewolusionêr besorg wat die grense van musikale ontwerp verskuif het. Sy "Russiese fase" is in die 1920's deur 'n periode opgevolg waartydens hy hom op neo-klassieke musiek toegespits het. Werke uit hierdie periode maak dikwels gebruik van tradisionele musiekvorme soos concerto grosso, fuga en simfonie en bring hulde aan die musiek van vroeëre meesters soos Johann Sebastian Bach en Pjotr Tsjaikofski.
In die 1950's het Strawinski seriële prosedure begin volg. Sy werke uit hierdie periode toon kenmerke van sommige van sy vroeëre komposisies: ritmiese energie, die konstruksie van uitgebreide melodiese ideeë uit enkele selle met twee of drie note en die klaarheid van vorme, instrumentasie en musikale uiting.
Volgens sy wens het Strawinski sy laaste rusplek op die Venesiaanse begraafeiland San Michele gevind, nie ver van Sergei Diaghilev se graf nie.